Wat/Wie?
Op 19 juni 1936 vonden werknemers die een nieuwe spoorweg in de buurt van de stad Bagdad bouwden, een oude graf. Relikwieën in het graf liet en archeologen toe om het te identificeren als deel van het Parthiaanse rijk .
Deze bevolkingsgroep leefde tussen 190 voor Christus tot 224 nC. Het is bekend dat ze in 129 v. Chr. land hebben gekregen tot aan de oevers van de rivier de Tigris, in de buurt van Bagdad. Onder de relikwieën die in het graf zijn gevonden, bevond een klei pot of vaas, afgesloten met plooi bij de bovenste opening. Een ijzeren staaf in het midden, omringd door een cilindrische buis gemaakt van verpakt koperblad.
De hoogte van de pot was ongeveer 15 cm en de koperbuis was ongeveer 12 cm lang . Testen van replica’s, gevuld met een zure vloeistof zoals azijn, liet zien, dat tussen 1,5 en 2 volt tussen het ijzer en het koper
kon ontstaan.
Er wordt vermoed dat deze vroege batterij, of meer dan één in serie, gebruikt kan worden om elektroplateert g
oud op zilveren artefacten.
Een Duitse archeoloog, dr. Wilhelm Konig , identificeerde de kleipot als mogelijke batterij in 1938. Terwijl de 2000 -jarige datum het de eerste gedocumenteerde batterij uitvinding zou maken, was er dus misschien nog
eerder technologie hierrond . Dr. Konig vond ook Sumerische vazen gemaakt van koper, maar verzilverd met zilver, dateert uit 2500 voor Christus. Er zijn nog geen bewijzen van Sumerische batterijen gevonden.
De term ‘batterij’ werd voor het eerst gebruikt door Benjamin Franklin in 1748 als aanduiding voor een rij elektrisch geladen glasplaten. In die tijd had een batterij vooral amusementswaarde en geen of nauwelijks
praktische toepassingen.De geladen glasplaatjes of condensatoren waren glasplaatjes bedekt met
metaal op elk oppervlak. Deze condensatoren werden geladen met een statische generator en ontladen door metaal aan hun elektrode aan te raken. Door ze samen in een “batterij” te koppelen kreeg het een sterkere
stroming. Oorspronkelijk werd een groep van twee of meer soortgelijke objecten die samen functioneren voltaïsche stapels genoemd en opstellingen waarbij veel elektrochemische cellen samen gebracht werden
zoals Franklin deed, waren condensatoren.
In 1786 merkte Luigi Galvani de reactie op als kikkerbenen onder spanning werden gezet. Hij was opmerkelijk dicht bij het ontdekken van het principe van de batterij, maar miste het. Hij dacht dat de reactie het gevolg was van een eigenschap van de weefsels. Hij gebruikte twee verschillende metalen in contact met
een vochtige stof om de kikker benen aan te raken. De resulterende stroom zorgde ervoor dat de spieren in de kikkerbenen trilden. Luigi Galvani maakte later nog veel belangrijker ontdekkingen, toen de relatie tussen
magneten en stromingen bekend werd. De galvanometer is vernoemd naar hem. In 1800 publiceerde Alessandro Volta details van een batterij.KLIK KLIK
Die batterij werd gemaakt door lagen zilver, papier of doek in zout en zink op te brengen. Veel drievoudige lagen werden in een hoge stapel, met papier of doek tussen zink en zilver, samengesteld tot de gewenste
spanning werd bereikt. Tot op heden is het Franse woord voor de batterij’stapel’. (Engels uitspraak ‘peel’.) Volta ontwikkelde ook het concept van de elektrochemische serie, die het potentieel produceert als
verschillende metalen in contact komen met een elektrolyt. Door zijn ontdekking kreeg de naam van de standaard eenheid van elektrisch vermogen de volt.
De Voltaïsche Stapel was niet goed voor het leveren van stromen voor lange perioden. Deze beperking werd overwonnen in de Daniell Cell. Britse onderzoeker John Frederich Daniell ontwikkelde een opstelling waar een
koperen plaat onderaan opeen brede mond was geplaatst. Een gegoten zinkstuk, algemeen aangeduid als een kraanvoet, werd door de vorm aan de bovenkant van de plaat aangebracht, aan de rand van de
pot. Twee elektrolyten of vloeistoffen werden gebruikt. Een verzadigde kopersulfaatoplossing bedekte de koperen plaat en verlengde halverwege de resterende afstand naar het zinkstuk. Vervolgens werd een
zinksulfaatoplossing, een minder dichte vloeistof, voorzichtig gegoten om boven het kopersulfaat te drijven en het zink te dompelen. Als alternatief voor zinksulfaat werd soms gebruik gemaakt van magnesiumsulfaat of
verdund zwavelzuur. Deze batterij, die ongeveer 1,1 volt produceerde, werd gebruikt voor het bedienen van telegrafen, telefoons, en zelfs om de deurbellen in huizen te bellen voor meer dan 100 jaar
Begrip
Een batterij is een voorwerp voor opslag van elektriciteit. Het bestaat uit een elektrotechnische component en spanningsbron, een combinatie van een of meerdere elektrochemische cellen, die worden gebruikt voor de omzetting van opgeslagen chemische energie in elektrische energie. KLIK
Weetjes
Als een apparaat lang niet wordt gebruikt moeten de batterijen eruit verwijderd worden. Er bestaat een grote kans dat ze uiteindelijk gaan ‘lekken’, waardoor het apparaat kan worden vernield. Onherstelbare
corrosie van metalen en van de elektronica kan het gevolg zijn.
Het is mogelijk om van een citroen of appel of aardappel en twee geleidende pinnen een zwakke batterij te maken, waarop bijvoorbeeld een lcd-klokje kan werken. Hiertoe dienen de beide pinnen van verschillende metalen te zijn vervaardigd.
Experiment: KLIK
Film/foto: KLIK
