Adolf von Baeyer

Adolf von Baeyer was een  Duitse onderzoekscheikundige die indigo (1880) synthetiseerde  en de structuur ervan formuleerde(1883). Hij ontving de Nobelprijs voor de Scheikunde in 1905.

Baeyer studeerde bij Robert Bunsen, maar August Kekule oefende een grotere invloed uit op zijn ontwikkeling. Hij promoveerde aan de universiteit van Berlijn (1858), werd in 1860 docent (Privatdozent) en leidde tot 1872 het scheikundelaboratorium van het Berlijns beroepsonderwijs. Na zijn hoogleraarschap in Straatsburg (nu Straatsburg, Frankrijk), slaagde hij erin Justus von Liebig als hoogleraar scheikunde aan de universiteit van München (1875), waar hij een belangrijk chemisch laboratorium oprichtte waarin vele jonge scheikundigen met een toekomstig aanzien werden opgeleid.

In 1881 kende de Royal Society of London hem de Davy-medaille toe voor zijn werk met indigo. Om zijn 70e verjaardag te vieren, werd in 1905 een verzameling van zijn wetenschappelijke artikelen gepubliceerd.

Opvallend bij Baeyer’s vele prestaties waren de ontdekking van de kleurstoffen en zijn onderzoek naar urinezuurderivaten, polyacetylenen en oxoniumzouten. Een derivaat van urinezuur dat hij ontdekte, was barbituurzuur, de moederverbinding van de geneesmiddelen die bekend staan ​​als barbituraten. Baeyer stelde een spanningstheorie voor die verklaart waarom koolstofringen van vijf of zes atomen zoveel vaker voorkomen dan koolstofringen met andere aantallen atomen. Hij postuleerde ook een centrale formule voor benzeen.

Cartoon KVCV: LINK 

Geboren: Berlijn, 31 oktober 1835 – Starnberg, 20 augustus 1917)

Land: Duitsland

Bronnen: wikipedia – britannica

Ontdekking(en): Organische kleurstoffen   – aromaten   KLIK